به طور کلی از نقطه نظر سهولت در استفاده، سرعت در کدنویسی، خطایابی و ... IDE ها یا همان محیط های برنامه نویسی یکپارچه آنقدر امکانات فراوانی در اختیار برنامه نویسان قرار می دهند که به سختی می توان نقطه ضعفی برای آن ها متصور شد. اما اگر از نقطه نظر اصول برنامه نویسی بخواهیم به این قضیه نگاه کنیم، کلیه IDE ها دارای یک نقطه ضعف بزرگ هستند و آن هم این که برنامه نویسان مبتدی را «تنبل» می کنند.
به عبارت دیگر برنامه نویسان مبتدی شاید در ابتدای راه برنامه نویسی استفاده از IDE هایی همچون دریم ویور را خیلی مفید ببینند، اما این در حالی است که در دراز مدت این گروه از برنامه نویسان آنقدر به نرم افزار مربوطه عادت می کنند که اگر بخواهند روزی بخشی ازکدهای خود را با نرم افزاری همچون Notepad ویرایش کنند از عهده این کار بر نخواهند آمد چرا که بیشتر به یک محیط بصری عادت کرده اند و از ماهیت و ساختار کدها خیلی با خبر نیستند.
طبق گزارش هایی که از برنامه نویسان حرفه ای در سرتاسر دنیا به دست آمده است، مشخص شده است که اکثر ایشان نه تنها در ابتدای راه فراگیری یک زبان برنامه نویسی از نرم افزارهای ویرایش متنی همچون Notepad استفاده کرده اند، بلکه پس از تسلط به زبان مد نظرشان باز هم استفاده از نرم افزارهای ویرایش متن ساده را کاربردی تر دیده اند.
از سوی دیگر با صحبت با شرکت های برنامه نویسی مطرح ایرانی، متوجه شدیم که اکثر ایشان حتی اجازه نصب یک IDE پیشرفته را هم به برنامه نویسان خود در شرکت نمی دهند.
بنابراین در این سری از آموزش ها مبنا را بر یک ویرایشگر متن ساده همچون Notepad++ یا Brackets قرار می دهیم به طوری که مجبور شویم کلیه کدهای مد نظر را به صورتی دستی وارد کنیم.