طبقه کارگر فرانسه می‌رزمد
وبلاگ آموختن: جنبش اعتراضی کارگران، دانشجویان و دانش آموزان فرانسه بر علیه لایحه جدید قانون کار همچنان با قدرت ادامه دارد. روز چهارشنبه 14 ژوئن برابر با 26 خرداد روزی به یاد ماندنی در تاریخ جنبش کارگری فرانسه خواهد بود. در این روز بیش از یک میلیون نفر در خیابانهای پاریس در مسیری طولانی از میدان "ایتالیا" تا میدان "انوالید" تظاهرات کردند و بر خواسته مرکزی خود یعنی باز پس گیری لایحه اصلاح قانون کار پافشاری کردند. تظاهر کنندگان در چندین نقطه با نیروهای پلیس که مجهز به گاز اشک آور، باتوم و ماشینهای آب پاش بودند، درگیر شدند. این تظاهرات مانند بسیاری از تظاهرات های سه ماه گذشته به خشونت کشیده شد و طی آن 40 نفر زخمی شدند، که حالی یکی از زخمی شدگان وخیم گزارش شده است. در پاسخ به فراخوان کارگران بیش از 600 اتوبوس مجانا کارگران را از شهرهای مختلف برای شرکت در این تظاهرات به پاریس آورده بودند. این تظاهرات پاسخ دندان شکنی بود به "فرانسو اولاند"، رئیس جمهور فرانسه که ادعا کرده بود معترضین اقلیت ناچیزی بیش نیستند. همزمان با این اظهارات، بنگاههای مختلف نظر سنجی نیز اعلام کردند که بیش از ۷٠ % مردم فرانسه از اعتراضات کارگران و دانشجویان پشتیبانی می کنند و خواهان بازپس گیری این لایحه هستند.
ماه گذشته اعتراضات هنگامی اوج گرفت که شش پالایشگاه از هشت پالایشگاه نفتی در فرانسه وارد اعتصاب نامحدود شدند. کارگران راه آهن و قطارهای شهری نیز از روز نهم ژوئن وارد اعتصاب نامحدود شدند. کارگران برق تولید برق را کم کردند. بنا به گزارشها، "آنها در حرکتی نمادین به یکی از ویلاهای "پی یر گاتاز"، رئیس سندیکای کارفرمایان رفتند و نه فقط برق آن را قطع کردند، بلکه کنتورش را از جا درآوردند. اعتصاب چند روزه رفتگران در پاریس و بلوکه کردن مراکزی که زباله ها را می سوزانند، این شهر را با مشکلات فراوانی رو به رو کرد. اعتصاب کارگران بارانداز در شمال و جنوب ترخیص و بارگیری کشتی ها را مختل کرده است.
شواهد نشان می دهد که دولت فرانسه منتظر است تا کارگران و جوانان معترض خسته شوند و زمینه های سازش با سندیکاهای کارگری که در راس این حرکت هستند فراهم گردد. اما تداوم 3 ماهه این جنبش عظیم اجتماعی نشان داده است که این تاکتیک دولت فرانسه موفق نبوده است. نشانه هائی از پایداری بعضی از اتحادیه ها و از جمله اتحادیه با سابقه و پر نفوذ "ث ژ ت" دیده میشود. نخست وزیر فرانسه تهدید کرده است که تظاهرات را ممنوع خواهد کرد. سندیکاهای کارگری این تهدید را رد کرده اند و در تدارک انجام تظاهرات سراسری برای روزهای هفته آینده هستند. کارگران برای اینکه قدرت مقاومت خود در مقابل سرسختی دولت را بالا ببرند، اقدام به تاسیس یک صندوق همبستگی مالی نمودند. در فاصله چند روز 400 هزار یورو در این صندوق جمع شد. دولت فرانسه همچنین تصور می کرد وقوع سیل پر خسارت در پاریس و بعضی دیگر از شهرهای فرانسه و نیز برگزاری مسابقات فوتبال جام ملتهای اروپا، به فروکش کردن اعتراضات کارگران و جوانان فرانسه کمک خواهد کرد. تظاهرات یک میلیونی روز چهار شنبه همه این توهمات را هم نقش بر آب کرد.
طرح جدید قانون کار فرانسه، بخشی از سیاستهای نئولیبرالی دولت فرانسه است. هدف این لایحه اساسا جلوگیری از فرار سرمایه ها و تشویق سرمایه داران و کارفرمایان این کشور برای ماندن در فرانسه و بهرمندی از نیروی کار ارزان در خود این کشور است. گفتنی است که در دو دهه اخیر بخش های وسیعی از سرمایه های فرانسه به سمت چین و کشورهای آسیای جنوب شرقی روانه شده اند. دولت فرانسه از طریق این لایحه به سرمایه داران وعده میدهد که سفره رنگین استثمار کار ارزان را در همین فرانسه برای آنها پهن خواهد کرد. دولت این سیاست خود را تحت عنوان تلاش برای کاهش بیکاری عنوان می کند. اما بخش پیشرو و آگاه جامعه فرانسه این بهانه دولت را نمی پذیرد. آنها می گویند برای کاهش بیکاری چرا ساعات کار را کم نمیکنند؟
به موجب این لایحه حقوق و اختیارات سندیکاها کاهش می یابد. دست کارفرمایان برای اخراج کارگران بازتر می شود و کارفرمایان با هزینه کمتری می توانند کارگران را اخراج کنند. نرخ پرداخت ها برای اضافه کاری و نیز اضافه کاری در شب کاهش می یابد. اختیارات شرکت ها در تغییر ساعات قانونی کار هفتگی بیشتر میشود.
کارگران فرانسه، یکی از رزمنده ترین گردان های ارتش جهانی طبقه کارگر می باشند. آنها طی اعتصابات، تظاهرات و تجمعات متعدد خود، این رزمندگی را نشان داده اند. بورژوازی فرانسه با مقاومت در مقابل خواست کارگران این کشور عملا پرچمدار تامین منافع هم طبقه‌ای‌های خود در بقیه کشورهای اروپایی است. زمزمه تصویب قوانین مشابهی در دیگر کشورهای اتحادیه اروپا نیز به گوش می رسد. از اینرو پیروزی کارگران و شکست بورژوازی فرانسه در این سنگر، کل بورژوازی اروپا را یک گام به عقب خواهد راند. از انقلاب کبیر فرانسه در سال 1789 به این سو، به ویژه کمون پاریس در سال 1871 و جنبش کارگران و دانشجویان در سال 1968، جدال میان کارگران و سرمایه داران، جدال میان راست و چپ جامعه در فرانسه، مسیر تحولات در کل اروپا را رقم زده است.