نیره توکلی:
به پشت درهای بسته خانه‌ها برویم
توکلی اما زاویه دیگری را برای ورود به بحث انتخاب کرده بود؛ زاویه‌ای که البته از نظر شنوندگان بی‌ارتباط به مورد امیر و ستایش بود و درنهایت هم اعتراض آنها را در پی داشت. او تلاش داشت نشان دهد «کودک‌کشی» را نباید محدود به یک عمل خاص کرد. بسیاری از سیاست‌های اقتصادی، فرهنگی، شهری و... می‌تواند عملا کودکان را از جامعه حذف کند و حادثه قتل ستایش فرصتی برای فکرکردن دوباره به اشکال متفاوت کودک‌کشی است. این جامعه‌شناس بحث خود را این‌گونه تشریح کرد: «از صبح که از خواب بیدار می‌شویم، تا شب که به رختخواب می‌رویم، انواع و اقسام خشونت‌ها را می‌بینیم که بر کودکان اعمال می‌شود. به‌قدری‌که دیگر این خشونت‌ها برایمان عادی شده است. امروز یکی از خشونت‌هایی که به کودکان روا می‌شود، سیاست‌هایی است که بچه را به کالایی لوکس و تجملاتی بدل کرده که فقط طبقات مرفه جامعه از عهده داشتن آن برمی‌آیند. در نقطه مقابل این نگاه، نگاهی است که بچه را نیروی کار می‌بیند. این نگاه بیشتر متعلق به طبقه پایین جامعه است. این نگاه به بچه که بچه مایملک والدین است، بدترین نوع خشونت علیه کودک است». البته توکلی انتقادات تندوتیزتری هم داشت: «سیاست‌های شهری و اقتصادی ما مدت‌هاست کودکان را کشته است. آیا شما در شهر، دیگر بچه‌ای می‌بینید؟ شهری که همه پیاده‌روهای آن را به برج‌سازان فروخته‌اند، جایی برای گشت‌وگذار بچه‌ها باقی گذاشته است؟ مگر نه اینکه قربانیان آلودگی هوا در درجه‌اول کودکان هستند؟ کشتن یعنی حذف‌کردن. شما از تهران شهری ساخته‌اید که فقط کسی که صاحب خودرو است، می‌تواند در آن رفت‌وآمد کند. شما همه‌چیز را پیاده‌رو، گشت‌وگذار و هوای پاک را از میلیون‌ها کودک دریغ کرده‌اید. آیا درست است بگوییم آنکه ستایش را کشته، جنایت‌کار است اما آنکه میلیون‌ها کودک را حذف می‌کند قهرمان؟» البته این عضو انجمن جامعه‌شناسی ایران برای رفع نوع دوم از خشونت‌ها یعنی خشونت‌هایی که سیاست‌های اقتصادی و شهری علیه کودکان اعمال می‌کند، راه‌حلی نداشت. اما راه‌حلش برای ازبین‌بردن خشونت‌هایی مثل اینکه والدین کودکان را به چشم مایملک خود نبینند، این بود که نظارت را به پشت درهای بسته خانه‌ها بکشیم. او توضیح داد: «امروز یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما پشت درهای بسته است و باید نظارت را به پشت درهای بسته بکشانیم. تا قبل از انقلاب صنعتی، زنان یکی از انواع موجودات خانگی و جزئی از دارایی مردان محسوب می‌شدند. اما این وضعیت به‌مرور تغییر کرد. این نگاه درحال‌حاضر درباره کودکان وجود دارد. نمونه‌اش وقتی است که والدینی کودکشان را می‌زنند و شما برای جلوگیری از کتک‌زدن وارد عمل می‌شوید. آنچه در این مواقع می‌شنوید، این جمله است: بچه خودمه! این تفکر باید تغییر کند». البته راه‌حل توکلی چندان به مذاق حاضران خوش نیامد و چیزی نگذشته بود که سیل سؤالات مکتوب به سوی او سرازیر شد با این مضمون که «چطور نظارت را به پشت درهای بسته ببریم اما حریم خصوصی افراد را مخدوش نکنیم؟» یا «چطور از ایده دوری‌جستن نهاد قدرت از حوزه خصوصی افراد دفاع کنیم و درعین‌حال با طرح‌هایی مثل نظارت بر پشت درهای بسته، کنار بیاییم؟» البته پاسخ توکلی چندان هم مفصل و قانع‌کننده نبود: «کار را دست نهادهای مدنی بسپارید» و «از صداوسیما بخواهید در این زمینه فرهنگ‌سازی کند»».
http://www.sharghdaily.ir/News/92678/