رسوم ازدواج

رسوم ازدواج در هندوستان

وقتی می خواهیم از عروسی هندی ها حرف بزنیم اولین تصویری که به ذهن می رسد این است که دست های عروس حنابسته تا بالا، از سر و صورت اش طلاهای زرد آویزان است و لباسی به غیر از سفید بر تن دارد. چرا که لباس سفید در آیین این کشور برای عزاداری استفاده می شود.

عروسی در هند برخلاف کشورخودمان بیشتر برای خانواده دختر هزینه دارد و این خانواده عروس است که خرج عروسی، شیربها و مهریه را می پردازد. مراسم عروسی در این کشور بسیار پر تجمل برگزار می شود از همین روست که خانواده های فقیر هندی فرزندان دختر خود را سقط می کنند. شاید فکر آینده خود را می کنند.

روزنامه " تایمز آوایندیا " چندی پیش نوشت، برای برگزاری یک مراسم ازدواج در هند بیش از یک میلیارد روپیه (۲۳ میلیارد تومان) هزینه شد.

گفته می شود به علت اینگونه اقدامات، افرادی از این طبقه که ثروتمند نیستند، برای برگزاری مراسم در شان خود، وام های کلان می گیرند تا هدیه های ارزشمندی به داماد بدهند.

البته مراسمی کم هزینه هم برپا می شود و با توجه به طبقه اجتماعی هزینه ها و بودجه ها متفاوت است.

پیشنهاد ازدواج در هندوها اصولاً از جانب خانواده دختر مطرح می‏شود و پدر و مادر دختر، پس از انتخاب داماد به منزل او رفته و پیشنهاد را مطرح می‏کنند. در این میان دختر و پسر هیچ نقشی در رد یا قبول ازدواج نداشته و حتی بعضاَ همدیگر را تا قبل از مراسم ازدواج نیز نمی‏بینند. بعد از حضور خانواده دختر در منزل پسر، پدر و مادر داماد به منزل عروس می‏روند و در این رابطه مراسم مختلفی وجود دارد.

در جنوب هند خانواده داماد پس از قبول عروس همراه با یک دست لباس به منزل دختر رفته و نظر نهایی خود را اعلام می‏کنند.

در شرق هند یعنی ایالت پنجاب، خانواده داماد با یک قطعه جواهر (گردنبند یا انگشتر) همراه با لباس و با یک نوع ظرف نقره به منزل عروس می‏روند که به این رسم «سگاتی» نیز گفته می‏شود.

در هر حال حضور خانواده پسر در محل خانواده دختر در حقیقت قبول دختر به عنوان عروس است.

مراسم مذهبی ازدواج عبارت است از مراسم نامزدی، تعیین یک روز خوش یمن با تعیین ساعت و دقیقه برگزاری جشن عروسی که به آن مراسم استقبال از داماد توسط خانواده عروس گفته می‏شود، تقدیم حلقه گل متقابل توسط عروس و داماد، تحویل عروس به داماد، قرار دادن دست عروس در دست داماد و چرخیدن هر دو با یکدیگر هفت مرتبه به دور آتش مقدس که برای همین منظور در محل برگزاری جشن عروسی بر پا شده است.

همراه با چرخش عروس و داماد به دور آتش، روحانی هندو که در محل حاضر است، شروع به خواندن اوراد و سرودهای مذهبی از «ودا»، «گریاسوتورا» و «سازیتیس» می‏کند و در همین هنگام از روغن مخصوص که در دست دارد، به داخل آتش می‏ریزد.

اما طبقات پایین هندو مجاز نیستند که در هنگام ازدواج از اوراد و «ودا» استفاده کنند. به همین دلیل آنها از اوراد «مانترا» که در متون «یورانا» موجود است، استفاده می‏کنند.

این مراسم بین 3 تا 6 ساعت طول می‏کشد و عروس و داماد باید تا 12 ساعت غذا نخورند. مراسم عروسی عموماً در محل‌های عمومی با برپایی سالنی که از پارچه و چوب به شکل چادرهای زیبای سرپوشیده‏ای تزیین شده است، برگزار می‏شود.

"ساتی" واژه‏ای سانسکریت به معنای «همراه» و «رفیق» است. بر اساس این رسم اگر شوهر زن جوانی بمیرد، زن جوان بایستی خود را زنده زنده در آتش بیاندازد که جنازه شوهرش در آن، در حال سوختن است. این رسم که ریشه در عقیده هندویی دارد، معتقد است که زن با قربانی کردن خود در هنگام سوختن جنازه شوهرش باعث می‏شود که شوهرش را از آتش جهنم نجات بدهد. با گذشت زمان این رسم نه تنها فراگیر، بلکه به صورت کمال مطلوب خانم‌ها درآمده است. با درگذشت شوهر، بیوه وی خود را در آتش وی می‏سوزاند و یا اگر او را دفن می‏کردند، بیوه وی نیز زنده زنده همراه وی مدفون می‏شد.

یکی از اصلاح‏طلبان مشهور هندی به نام «راجام موهان‏روی» در اوایل قرن نوزده میلادی مبارزه خود را علیه رسم ساتی آغاز نمود. در نتیجه تلاش‌های وی حاکم انگلیسی وقت هندوستان به نام «لرد ویلیام‏بنیک» قانون ممنوعیت ساتی را در سال 1271شمسی تصویب کرد. بر اساس این قانون سوزاندن بیوه شوهر متوفی و یا زنده مدفون کردن وی جرم تلقی می‏شود و قابل تعقیب است.

البته در گوشه گوشه این کشور آداب و رسوم متفاوتی وجود دارد. آدابی که گاهی از نظر ما عجیب و گاهی بی رحمانه می آید.

در نوع دیگری از ازدواج در صورت مرگ زن، شوهر با خواهرزن خود ازدواج می‏کند. این ازدواج در بخش‌هایی از ایالت «هاریانا» رواج دارد.

در هر حال در هند عاشق شدن زیاد معنی ندارد و دختر و پسر باید تنها عاشق کسانی شوند که بدانند هم طبقه خود هستند و خانواده ها موافق آن خواهند بود.