درمان سرطان با حمله به «پاشنه آشیل» تومورها
کشف تازه‌ای در زمینه ساختار ژنتیک غده‌های سرطانی ممکن است جبهه جدیدی را در مبارزه با این بیماری بگشاید و با درمان های قوی و ویژه برای هر بیمار می‌تواند احتمال درمان سرطان را افزایش دهد.
به نوشته روزنامه گاردین این کشف نتیجه پژوهش در مورد پیچیدگی‌های ژنتیک سرطان پوست و ریه است و نشان می‌دهد حتی همزمان با گسترش غده سرطانی آنها یک سری «علایم» مشخصی را با خود حمل می‌کنند که می‌تواند کار سیستم ایمنی بدن برای حمله به آنها را ساده‌تر کند.
این «علایم» که به نظر می‌رسد به‌صورت پروتئین غشایی ظهور کنند، فقط در سلول‌های سرطانی وجود دارند. به همین خاطر پژوهشگران معتقدند با درمان‌های جدید که اساسا بر تقویت سیستم ایمنی بدن تکیه دارند، می‌توان سلول‌های سرطانی را ساده‌تر هدف گرفت.
این روش‌های جدید درمان که برت قویت سیستم ایمنی بدن تکیه دارند برای درمان برخی از انواع سرطان مثل سرطان پوست بسیار موثرتر از روش‌های قبلی است.
چارلز سوانتون متخصص سرطان و مسئول پژوهش‌های جدیدی که در موسسه فرانسیس کریک در شهر لندن انجام شده، معتقد است کشف پروتئین های غشایی در سلول‌های سرطانی که در تمام بیماران وجود دارد در حقیقت «پاشنه آشیلی» است که درمان‌های جدید می‌توانند آن را هدف بگیرند.
این گروه پژوهشی بین‌المللی متوجه شدند سیستم ایمنی بدن بیمارانی که در این پژوهش شرکت داشتند در مقابله با سلول‌های سرطانی فعال شده است. اما حملات سیستم ایمنی بدن آنها به حدی قوی نبود که سلول‌های سرطانی را نابود کند.
بررسی‌های دقیق‌تر در مورد این بیماران نشان داد که سلول‌های سیستم ایمنی بدن این بیماران با استفاده از «علایم» به درستی محل سلول‌های سرطانی را تشخیص داده و به آنها حمله کرده‌اند ولی در نبرد با آنها از بین رفته و در سلول‌های سرطانی دفن شده اند.
دکتر سوانتون می‌گوید: «برای اولین بار کشف کرده‌ایم که غده‌های سرطانی در حقیقت بذر نابودی خود را می‌کارند. و در داخل خود غدد سرطانی نیز سلول‌های سیستم ایمنی بدن وجود دارند که علایم مشخصه سلول‌های سرطانی را تشخیص می‌دهند.»
غدد سرطانی همزمان با رشد، تکامل هم پیدا می‌کنند. به مرور زمان تحت تاثیر جهش‌های ژنتیک ظاهرا قسمتی از این غدد با سایر بخش‌های آن متفاوت می‌شود. ولی گروه پژوهشی با مسئولیت دکتر سوانتون کشف کرده که حتی غدد سرطانی بسیار پیچیده نیز علایم مشخصه اصلی خود را حفظ می‌کنند.
به نوشته روزنامه گاردین این کشف مهم دو مسیر محتمل برای درمان سرطان را مطرح کرده است.
در یک روش پزشکان می‌توانند با نمونه‌برداری از غدد سرطانی بیمار ساختار ژنتیک آن را بررسی کرده و علامت مشخصه موجود در سلول‌های بدخیم را تشخیص دهند. اگر سلول‌های سیستم ایمنی بدن بیمار را در این غدد پیدا کنند می‌توان آنها را در آزمایشگاه تکثیر کرد و از طریق روش‌های درمانی جدید که محل دقیق غدد سرطانی را هدف می‌گیرند، این سلول‌ها را به نقاط مناسب در بدن بیمار وارد کرد.
در روش دیگر از پروتئین‌های غشایی که در حقیقت علایم مشخصه غدد سرطانی هستند، می‌توان برای تولید واکسن علیه سرطان استفاده کرد. با تزریق این واکسن به بدن بیمار سلول‌های سیستم ایمنی آنها را به عنوان متجاوز تشخیص داده و مورد حمله قرار خواهند داد.
در عمل این روش‌های درمانی جدید باید همراه با نوعی از داروهای موجود به کار گرفته شوند که از خنثی کردن سلول‌های سیستم ایمنی بدن توسط سرطان جلوگیری می‌کند.
منبع: دانش و فن فارسی RF
***
افزایش ۵ سانتی‌متری قد پس از اقامت یکساله در فضا
۱۳۹۴/۱۲/۱۷
پس از یکسال زندگی در ایستگاه فضایی بین المللی، اسکات کلی فضانورد ناسا ۲ اینچ (۵.۰۸ سانتی‌متر) بلند‌تر شده در حالیکه برادر دوقلوی او در زمین قدش ثابت مانده است..
به گزارش سی‌ان‌بی‌سی، یکی از اهداف اصلی این ماموریت مطالعه درباره این موضوع بود که تا چه اندازه انسان‌ها می‌توانند از لحاظ بدنی، ذهنی و روحی در سفرهای بلندمدت فضایی دوام بیاورند.
اسکات کلی که بیش از هر فضانورد آمریکایی دیگری در فضا بوده است می‌گوید به طور کلی احساس بسیار خوبی دارد. امتیاز منحصر به‌فردی که او به پزشکان ناسا داده است برادر همسان دوقلویش مارک است که او هم پیش از این فضانورد ناسا بوده است.
مقایسه این دوقلو‌ها به محققان کمک خواهد کرد هرگونه تغییر ژنتیکی را که ممکن اس در فضا رخ داده باشد، مشخص کنند.
اسکات در آخرین ویدئوکنفرانس خبری‌اش در ایستگاه فضایی گفت که در حال تجربه مشکلاتی در بینایی‌اش است که پدیده‌ای عادی و متداول است که برای فضانوردان رخ می‌دهد. هرچند، نهایتاً پس از آزمایش‌های پزشکی مشخص می‌شود که اقامت یک ساله او در فضا چه تأثیری رویش داشته است.
او گفت اغلب فضانوردان مجبور می‌شوند عینک‌های خود را چند ماه پس از شروع ماموریتشان در فضا عوض کنند.
برای حدود یک سال اسکات کلی از پاهای خود برای راه رفتن استفاده نکرد و به جای آن در ایستگاه فضایی شناور بود. در گذشته، فضانوردان پس از بازگشت به زمین با مشکل استخوان‌های شکننده و عضلات ضعیف مواجه بودند.
اما امروزه، محققان با تجویز انجام فعالیت‌های سخت مرتب برای فضانوردان این تاثیرات مضر را کاهش داده‌اند. اسکات گفت در ایستگاه فضایی ۲ تا ۲.۵ ساعت در روز با استفاده از دوچرخه و ترد میل ورزش می‌کرد.
واشینگتن پست نیز به نقل از اندرو فینبرگ از دانشکده پزشکی دانشگاه جانز هاپکینز می‌گوید: «واضح است که این یک نمونه کوچک است. بنابراین، ما واقعا به دنبال این نیستیم که دقیقا اسکات و مارک چگونه در عرض یک سال متفاوت شدند. فینبرگ این سخنان را پیش از سفر فضایی اسکات عنوان کرد و گفت از منظر آماری اعتبار ندارد که بگوییم تفاوت بین آنها باید در اثر این سفر فضایی بوده باشد.»
البته فینبرگ در مورد اینکه آیا تفاوت محیطی باعث تغییرات ژنتیکی می‌شود یا نه، می‌گوید اگر اتفاقی پس از سفر اسکات بیفتد به اینصورت که چیزی در طول سفر زیاد شود و پس از بازگشت به زمین به حالت نرمال برگردد، این چیزی را ثابت نمی‌کند اما به هر حال موضوعی جالب توجه است.
این امیدواری وجود دارد که دانشمندان روشی برای محافظت از فضانوردانی که به مریخ فرستاده می‌شوند، بیابند. احتمال می‌رود سفر به مریخ که نزدیک‌ترین سیاره به زمین است ۹ ماه در مسیر رفت و همین زمان در مسیر برگشت طول بکشد.
ماه مارس گذشته، فینبرگ گفت ناسا در حال کار بر روی این پروژه‌ای است که بزرگ‌ترین پروژه در نوع خود در طول تاریخ تمدن است. «آنها در حال تبدیل بشر از گونه‌ای زمین زیست به گونه‌ای فضانورد هستند. روزی بشر به گونه‌ای تبدیل خواهد شد که توانایی سکونت در دیگر سیاره‌ها را داشته باشد. ممکن است صد سال طول بکشد تا انسان بر روی مریخ زندگی کند. این یک تلاش چند نسلی است».
منبع: دانش و فن فارسی RF
***
رصد دورترین کهکشان با فاصله ۱۳.۴ میلیارد سال نوری
۱۳۹۴/۱۲/۱۷
تلسکوپ فضایی هابل موفق به رصد کهکشانی شده است که ۱۳.۴ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد. هر سال نوری معادل ۹.۲۸ تریلیون کیلومتر است.
به گزارش سایت رسمی ناسا، این کهکشان که GN-z11 نامیده شده است دورترین توده فضایی است که تاکنون شناخته شده است.
پیش از این، کهکشان EGSY8p7 با فاصله ۱۳.۲ میلیارد سال نوری از زمین رکورد را در دست داشت.
در همین زمینه روزنامه دیلی‌تلگراف می‌نویسد، دانشمندان می‌گویند نوری که از این کهکشان به چشم می‌رسد تنها ۴۰۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ (بیگ بنگ) و متولد شدن ساطع شده است. این کشف با استفاده از یک تکنیک جدید با خطای بیشتر یا کمتر از ۵ میلیون سال نوری رخ داده است.
دانشمندان توانسته‌اند عکسی از این کهکشان بگیرند که ناواضح است و رنگ‌های مبهمی دارد.
منظومه شمسی حدود ۲۵ برابر GN-z11 است اما نرخ تشکیل ستارگان در آن ۲۰ برابر بیشتر از کهکشان راه شیری است.
این گزارش می‌افزاید که «ما به زمانی نزدیک و نزدیکتر می‌شویم که فکر می‌کنیم نخستین ستارگان شکل گرفتند. در واقع، تفاوت زمانی چندانی بین عمر این کهکشان و انفجار بزرگ وجود ندارد».
سایت ناسا به نقل از گرت ایلینگورث محقق دانشگاه سانتا کروز کالیفرنیا می‌گوید: «اگر به زمان گذشته و حدود تشکیل این کهکشان باز گردیم، ستارگانی جوان و بسیار درخشان با رنگ آبی می‌بینیم و در اطراف ما اجرام بسیار آشفته و درهم وجود دارند که همان کهکشان‌های در حال شکل‌گیری هستند».
به‌گفته وی شگفت‌انگیز است که کهکشانی با این عظمت تنها ۲۰۰ تا ۳۰۰ میلیون سال پس از تشکیل اولین ستارگان به وجود آمده است.
ستاره‌شناسان فاصله یک جرم از زمین را به وسیله اندازه‌گیری اینکه نور آن چقدر از آبی به قرمز تغییر می‌کند محاسبه می‌کنند. این مفهوم اصطلاحاً «سرخگرایی»نامیده می‌شود. در این کهکشان جدید تغییر مورد نظر با عدد ۱۱.۱ محاسبه شده است؛ در حالیکه این عدد در کهکشان EGSY8p7 که ۵۸۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ شکل یافته بود ۸.۶۸ محاسبه شده بود.
دانشمندان ستاره‌شناس مدت زمان زیادی در تکاپوی رسیدن به عدد تغییر ۹ بودند که معادل ۵۵۰ میلیون سال پس از انفجار بزرگ است.
به گزارش فاکس نیوز، پاسکال اوش سرپرست این تیم تحقیقاتی‌می‌گوید این کشف جدید کاملاً آنها را شگفت‌زده کرده است و تکنیک مورد استفاده در این اندازه‌گیری در حال استاندارد شدن است. او می‌افزاید کهکشان GN-z11 را زمانی می‌بینیم که جهان تنها سه درصد عمر کنونی‌اش را داشت.
ستاره‌شناس دیگری به نام دیمیتار ساسلوف این کشف را جالب و هیجان‌انگیز خوانده و می‌گوید که دیدن و درک اولین کهکشان‌ها و اولین ستارگان بخشی اساسی از داستان پیدایش ماست.
منبع: دانش و فن فارسی RF
***
درمان آب مروارید با سلول های بنیادی
پژوهشگران موفق به کشف روش درمانی برای بیماری چشمی آب مروارید با استفاده از سلول های بنیادی بدن بیمار شدند.
گروهی از پژوهشگران دانشکده پزشکی «سَن دیه گو» دانشگاه کالیفرنیا آمریکا و دانشگاه «یات سِن» چین با استفاده از سلول های بنیادی بدن بیمار مبتلا به آب مروارید و احیای عدسی چشم وی، بینایی را به فرد بازگرداندند.
دانشمندان با به کار بردن این روش موفق شدند بینایی 12 نوزاد را که با نقص مادرزادی آب مروارید متولد شده بودند، به آنها بازگردانند.
نتایج این بررسی روز چهارشنبه (19 اسفند) در نشریه «نیچر» به چاپ رسید.
آب مروارید نوعی بیماری چشمی است که سبب کدر شدن عدسی چشم و کاهش بینایی می شود. رایج ترین علت های این بیماری، سن، ضربه، اشعه و ژنتیک است.
در حدود نیمی از شمار نابینایی و یک سوم عوارض چشمی در جهان به علت آب مروارید است.
پزشکان هم اکنون برای درمان آب مروارید از کاشت عدسی های داخل چشمی استفاده می کنند که با عوارضی همچون عفونت، تورم و ایجاد هاله دید هنگام شب خصوصاً در میان کودکان همراه است.
در روش درمانی جدید، پزشکان به جای کاشت عدسی در چشم بیمار، عدسی که کارکرد خود را از دست داده است از چشم خارج می کنند. این در حالی است که کپسول عدسی همچنان داخل چشم باقی می ماند. پس از آن سلول های اطراف با حرکت به سمت کپسول و رشد و تکثیر سبب ایجاد عدسی جدید و کارآمد می شوند.
دکتر کانگ ژانگ، رئیس بخش ژنتیک چشمی دانشکده «سَن دیه گو» در این خصوص گفت: «هدف نهایی تحقیق درباره سلول های بنیادی، به جریان انداختن توانایی احیای سلول های بنیادی شخص برای ترمیم عضو و بافت و به دنبال آن درمان بیماری است. ما بر این باوریم که رویکرد جدیدمان به تغییر روش در جراحی آب مروارید منجر می شود و انتخاب درمانی بهتر و ایمن تری به بیماران در آینده می دهد.»
برابر گزارش ها، همه 12 کودکی که تحت روش درمانی جدید قرار گرفتند، زیر 2 سال بودند.
پژوهشگران امیدوارند بتوانند روزی از این روش جدید برای درمان بیماران مسن تر استفاده کنند.
منبع:http://tabnakbato.ir/fa/news/30468